Waarom delen we mensen in hokjes in?

Die ziet er gevaarlijk uit! Hij weet vast niet hoe dat ding werkt. Zo! Zij is knap! Ze heeft vast veel vrienden. Tongejonge, die toeristen ook altijd. Hokjesdenken. We doen het allemaal. Je kijkt naar iemand en hebt meteen bepaalde gedachtes. Die is slim, die is niet zo slim. Die is gevaarlijk, die is lief. Dat is voor jongens, dat is voor meisjes. Zonder dat je het doorhebt, deel je mensen in in groepen waar je allerlei ideeën over hebt. Waarom doen we dat eigenlijk? En is dat wel zo handig? Dat ga ik vandaag uitzoeken. Hee Gijs waarom stoppen we mensen in hokjes? Je kunt ons brein zien als een soort voorspellingsmachine. Alles wat we zien, delen we in in categorieën, in hokjes. Dat doen we om de wereld overzichtelijk te maken. Te versimpelen. Hoe bedoel je precies? Stel je voor dat je ergens voor het eerst bent en je ziet een stoel die je nog niet eerder hebt gezien. Je brein vertelt jou direct wat je ermee kunt. Je kunt er namelijk op zitten zonder ervan af te vallen. Zo heb ik er nog nooit over nagedacht. Hetzelfde geldt voor een pen. Als je die ziet, weet je: Ik kan ermee schrijven en niet opeten bijvoorbeeld. Je hersenen maken direct deze koppeling. Dat gaat gewoon automatisch. Precies. Stel je voor dat je bij alles wat je tegenkomt opnieuw moet nadenken wat je ermee kunt doen. Oef dan kom je de dag niet door! Precies. Eigenlijk deel je alles in wat ongeveer dezelfde eigenschappen heeft. Dat doe je ook bij dieren. Stel dat je een klein, lief konijntje ziet. Dan weet je dat je dat kunt aaien. Een heel ander verhaal is het wanneer dat een leeuw is. Je brein maakt ontzettend snel een inschatting of iets gevaarlijk is of niet. We maken dus telkens een voorspelling, bij alles. Bij dieren, bij spullen, maar dus ook bij mensen. Dat doen we ook bij mensen. Vaak automatisch. Zonder dat we het doorhebben. Op basis van hoe iemand eruit ziet, wat voor kleding iemand aan heeft of hoe iemand zich gedraagt. Zo kun je de gedachte hebben dat iemand gevaarlijk is. Of rijk en slim. Of juist minder slim. Of niet alles meer kan. Je hebt meteen een gedachte over hoe iemand is zonder dat je weet of het klopt of dat je het ermee eens bent. Dat noemen we een vooroordeel. Je baseert het idee dat je hebt over iemand op allerlei dingen die je eerder hebt gezien. Bijvoorbeeld van mensen die op deze persoon lijken. Of wat je hebt geleerd op school, van je ouders of televisie.